Gereç ve Yöntem: İdiyopatik periferik fasiyal paralizi nedeniyle kortikosteroid ile tedavi edilen geriatrik hastaların dosya kayıtları retrospektif olarak incelendi. Hastalardaki idiyopatik periferik fasiyal paralizi şiddeti House-Brackmann derecelendirme sistemi kullanılarak, 1'den 6'ya kadar değerlendirildi. Hastaların tedaviye başlama anındaki ve tedaviden 6 ay sonraki HB dereceleri tespit edildi ve tam iyileşme oranları hesaplandı. House-Brackmann derece 1, tam iyileşme olarak tanımlandı. Diyabetes mellitusun ve paralizinin ortaya çıkışından tedavinin başlamasına kadar geçen sürenin prognoz üzerine etkisi araştırıldı.
Bulgular: Paralizinin başlamasından sonra ilk 72 saat içerisinde tedaviye başlanan hastalardaki tam iyileşme yüzdesi (%86.7), 72 saatten daha sonra tedaviye başlanan hastalardaki tam iyileşme yüzdesinden (%55.5) anlamlı olarak daha yüksekti. Tam iyileşme oranı diyabetes mellitusu olan hastalarda %81.3, diyabetes mellitusu olmayanlarda %62.5'ti. Diyabetes mellitusu olan ve paralizinin ortaya çıkmasından sonra ilk 72 saat içerisinde tedaviye başlanan hastaların tümü tam olarak iyileşti fakat ilk 72 saatten sonra tedaviye başlanan yedi diyabetik hastanın sadece dördü tam olarak iyileşti. Steroid tedavisini takiben diyabetik ketoasidoz gibi ciddi komplikasyonlar gelişmedi.
Sonuç: Geriatrik hastalarda, özellikle de diyabetes mellitusu olanlarda idiyopatik periferik fasiyal paralizi başlamasından sonra ilk 72 saat içerisinde kortikosteroid tedavisi başlanması ile yüksek tam iyileşme oranları sağlanabilmektedir. Yüksek tam iyileşme oranlarına ek olarak yakın klinik takip altında düşük komplikasyon riski, idiyopatik periferik fasiyal paralizili geriatrik hastaların tedavisinde steroid kullanımını desteklemektedir.
Keywords : Fasyal Paralizi; Ä°yileÅŸme; Tedavi Sonucu; Diyabetes Mellitus